Carlo en Femke op avontuur: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14

15-03-2005

Vanuit Vilcabamba ondernamen we de tocht naar de grens met Peru, maar ten gevolge van de ernstige regenval werd dit door de grote brokken steen en modderstromen ernstig bemoeilijkt.... De busschauffeur vond het na 3 uur rijden niet verantwoord nog verder te rijden en dropten ons in een klein dorpje in ´the middle of nowhere´. Twee jongens aldaar waren niet onder de indruk van de slechte omstandigheden en waren bereid ons voor enkele dollars richting de grens te brengen. Bij het zien van mijn bedenkelijke gezicht verzekerden ze ons dat het goed zou komen en ik hoopte vurig dat we het er daadwerkelijk levend vanaf zouden brengen. Ondanks het feit dat het wegdek op sommige punten afbrokkelden als wij eroverheen reden, (en ik dacht dat we naar beneden zouden storten!,) kwamen we uiteindelijk veilig bij de grens aan en zijn van daaruit verder Peru ingereisd…

In de stad Chiclayo aan de kust van Peru hebben we een bezoek gebracht aan de plaatselijke heksenmarkt, alwaar allerlei wonderlijke kruiden, geluksamuletten, zalfjes en exotische voorwerpen als gedroogde lama-foetussen verkocht werden. Dit laatste brengt, zoals men hier gelooft, geluk bij de bouw van een nieuw huis. Dusss…

Daarna zijn we naar een boerderij in de buurt van Cajamarca geweest. Aan het voerhek in de stal hing er voor iedere koe (, 12 in het totaal,) een persoonlijk naambordje. ´s Avonds riep de boer de koeien om de beurt uit het land door hun namen te brullen en de beesten liepen dan naar hun eigen plekje toe… heel bizar!!

In het vissers- en surfdorpje Huanchaco, dat bekend staat om de rieten kano´s die de vissers hier gebruiken en waar voor een leek niet mee te varen is, werd tijdens ons bezoek uitbundig carnaval gevierd in onvervalste 'Brasilia´-stijl, en tot groot genoegen van mijn wederhelft… compleet met half-ontblote dames! De plaatselijke bevolking nam het er deze dagen ook flink van door 9 uur ´s morgens potten bier open te trekken, hetgeen wij absoluut niet als straf ervaarden… (ervoeren voor de hardcore Neerlandicus onder ons…)

Vervolgens hadden we het plan opgevat om vanuit Huaraz een paar dagen te gaan ice-climben. Maar daar aangekomen bleek het ijs in snel tempo te smelten en werd het ons, tenzij we levensmoe waren, ten zeerste afgeraden, dus leek het ons een beter idee even te wachten met deze halsbrekende toeren tot in Argentinie.

In plaats daarvan reisden we via Lima door naar Huacachina, een oase midden in het woestijngebied, alwaar wij een ´dune buggy ride´ (= met een buggy over de duinen crossen) hebben gedaan. Wederom kregen wij een chauffeur toebedeeld die een sterk geloof in het hiernamaals leek te hebben. Met grote snelheid raceten we over de enorme woestijnduinen tot we na verloop van tijd op de top van een gruwelijk hoge duin afgezet werden met de mededeling dat het tijd was om te gaan sandboarden…
We smeerden de onderkant van onze boards in met parketolie, gingen op de plank liggen… slik… en werden zonder verdere instructie van de duin afgeduwd!! Door de combinatie van een enorme steile helling en een overvloed aan olie op de boards sjeesden we met een zenuwslopende snelheid naar beneden, hetgeen een reusachtige adrenaline-stoot teweegbracht.
Hierna kregen we de gelegenheid om al op het board staande de berg te trotseren. Dit bleek relatief eenvoudig, omdat, in tegenstelling tot bij snowboarden, er weinig techniek aan te pas kwam en het doel er voornamelijk uit bestond om als eerste beneden te zijn!
Daarna hebben we in een Chessna een vlucht gemaakt over de beroemde Nasca-lijnen die door het woestijngebied lopen. De Nasca-lijnen bestaan niet alleen uit lijnen, maar ook zijn er vanuit de lucht allerlei dieren te zien, van kolibrie tot walvis, sommigen met een doorsnee van wel 250-300 m. Over de herkomst van deze woestijnkunst wordt al decennia lang gespeculeerd…
Ook zijn we in Nasca naar de oude en indrukwekkende Chauchilla-begraafplaats geweest, waar mummies in foetus-houding de graven bevolkten. Het woestijnterrein om de graven heen lag bezaaid met botjes en scherven van potten, omdat rovers tijdens de ontdekking van het gebied er niet zo heel zorgvuldig mee om zijn gesprongen.
Hetgeen ons het meest verwonderden was de manier waarop er hier met de archeologische vondsten wordt omgegaan. Zowel het terrein rondom de Nasca-lijnen als de Chauchilla-begraafplaats zijn zonder hek en zonder bewaking dag en nacht voor elke halve gare toegankelijk. Bovendien doorsnijdt de Pan-American snelweg een van de Nasca-figuren!!

Vervolgens hebben we een helse busrit van 15 uur door de bergen van Nasca naar Cusco gemaakt, waarbij een jongetje door zijn broekspijp buitensporig veel diarree in het gangpad liet lopen, hetgeen tot gevolg had dat de halve bus spontaan moest overgeven…
Toen we eenmaal in Cusco aankwamen, waren we zo opgelucht dat we dit meteen uitgebreid gevierd hebben met behulp van het lokale ´Pisco Sour´ drankje. In combinatie met de hoogte (3310 m.) bleek dit niet een heel briljant idee…

Op dit moment zitten we in een gezellig druk hostel met een heuse V.N.delegatie van reizigers uit alle uithoeken van de wereld (Australie, Engeland, Israel, Noorwegen, Canada, Denemarken en Noord-Amerika) en wachten we in spanning af op de komst van de ouders en zus van Carlo, die ons twee weken op onze reis zullen vergezellen…

Daarover de volgende keer meer!

De groetjes vanuit Cusco,

Fem

-